poema de un poeta
"Me encantan los diplodocus amarillos,
y las casas rojas, y el frío en las montañas
y el frío en las montañas
y el fuego de la chimenea
y la madera, y el agua cuando se mueve el mar
y los árboles frondosos....
y el negro casi azul de lo profundo de las algas...
Me encantas porque cuando ni te veo estas
y casi ni estas..porque te veo..."
y las casas rojas, y el frío en las montañas
y el frío en las montañas
y el fuego de la chimenea
y la madera, y el agua cuando se mueve el mar
y los árboles frondosos....
y el negro casi azul de lo profundo de las algas...
Me encantas porque cuando ni te veo estas
y casi ni estas..porque te veo..."
Texto : Jorge Parco
Oinen maitasuna
Errealitatea, filtrorik gabeko kataloxa batzuez begiratuz:
bi oin pare, besterik ez.
Kremailera baten moduan korapilaturik, magma bihurtu eta izaki bakar batean fusionatu nahi dutenak, inguratzen dituen mundu krudeletik at.
Baina bi oin pare, azken batean.
Ez dute izenik, ez abizenik. Hurkoaren adimen kutsatuak ez luke ez erdeinuzko hitzik, ezta edozein eratan irudikaturiko irainik ere topatuko horren sinplea dirudien errealitate hau deskribatzeko. Hogei behatz borobildu; tolesdurek eragindako hainbat zimur; argi-itzalek iradokitako uhindurak. Hori da dena.
Zein erraza litzatekeen oinen arteko maitasuna. Zein erraza litzatekeen, bai; ez baitute bisaiarik, ez sexua adieraziko lukeen bizarrik, aurpegiera leunago edo zorrotzagorik, betile luzeago edo motzagorik.
Inork ez baitaki oin hauen jabe diren bi gizakiek, bularrak ere bata bestearen kontra, magma bihurtzea dutela helburu goren, indartsuago egin eta bizkarra eman dion mundu krudel honi
harrotasunez aurre egiteko.
harrotasunez aurre egiteko.
Testua: Lide Hernando
Argazkia: Ane Zulaika
Argazkia: Ane Zulaika
Suscribirse a:
Entradas (Atom)